Zelfvertrouwen
Een woord om over te vallen. Zelfvertrouwen van de hond kan twee dingen betekenen. ‘Zelfvertrouwen in zijn eigen kunnen’, in zijn jagen en in zijn wildvinders capaciteiten is bij meer honden aanwezig dan ‘zelfvertrouwen in hoe hij zich heeft te gedragen’: rustig toekijken en een opdracht afwachten. Hoewel tegenstrijdig, is het allebei door de baas aangeleerd gedrag.
Het ‘zelfvertrouwen in eigen kunnen’, is doorgaans niet dienstbaar, maar dominant en eigenzinnig, dat de hond heeft ontwikkeld bij gebrek aan jouw leiderschap. Zeker wil ik dat een hond die — als hij eenmaal op jacht wordt ingezet — blaakt van zelfvertrouwen, zowel wat betreft manieren als talent. Ik wil een hond met een grote neus, met aangeboren jachtverstand, met volhardend in vinden of liever ‘hebben’. Natuurlijk is dat mooi, maar als niet het vertrouwen van de hond in mij als zijn leider totaal is, dan is het een ramp. Op menig jacht zie ik voorjagers verliefd naar hun hond kijken hoe zogenaamd g@@d die wel niet is: ‘kijk eens wat een passie’! Het is dan altijd om te huilen ! ! ! Guppie uit de vorige artikel was zo’n hond: qua talent een echte grote topper, maar wat een ramp zolang die hond niet eerst het vertrouwen in mij heeft, dat elke opdracht van mij komt. Dat moet geleerd zijn!
Hier zit echt een wereld aan werk en noodzakelijke voorbereiding. Het is een mind-set. Voordat een apporteur aan jagen mag denken, moet die vooropleiding deugdelijk zijn. Daar kun je twee jaren lang dagelijks aan werken met een duidelijke formule: is de hond niet rustig en in balans, dan is hij nog niet aan apporteren toe.
Het is al zo vaak gezegd, maar nog vaker genegeerd en het zal derhalve nog vaak herhaald moeten worden, want zonder deugdelijke voorbereiding, is elke apporteur een bak ergernis. Ook de apporteurs die in de drift lopen en tevens apporteren.
Maak je niet belachelijk en doe je huiswerk
Zo zag ik met veel genoegen de echtgenote van een van de jagers recentelijk gestrekt gaan. In Frankrijk is jagen nog vaak een familiale bezigheid, zowel de kinderen als de dames doen gewoon mee: sommigen schieten, anderen drijven mee, weer anderen lopen in ruige buitenplunje met de geweren mee op post. Het is eerder een stijl van buitenleven, dan wat we zien op (Britse) commerciële jachten, waar de dames vaak opgeprikt trots naast hun eega’s staan te pronken in de laatste outfit, waarvan ik het prijskaartje niet hoef te weten. Deze madam gedroeg zich sportief, maar had weinig benul van honden. De zwarte Labrador van het type king-size bijzet-tafel had van het bestaan van een baas feitelijk geen weet, behalve dat er een irritante kabel aan zijn Appenzeller halsband vastzat met madam aan het andere einde. Echtgenoot nam de hond maar over, denkend dat hij Bonny wel ‘aan kon’.
Eerder die ochtend had ik al enkele gezellige gasten in het gezelschap horen gniffelen dat Bonny er ook was. Fluisterend werd de naam ‘Bonny!!’ geroepen, zodat niemand het hoorde, maar pret hadden ze voor tien.
Ik zie dit soort honden wel vaker en stelde mij er de gebruikelijke ellende al van voor. Honden die nooit helpen, maar uitsluitend in de weg lopen en de zaak verknoeien. Bij vertrek gniffelde er een geweer tegen mij: ‘je krijgt hulp van Bonny vandaag’. Dat sprak boekdelen, Bonny had kennelijk al een stevige reputatie opgebouwd.
De dag vorderde en ik deed mijn werk, niet langer denkend aan Bonny. Ik zie het werk van de honden van de geweren doorgaans liever niet. Hoorde op afstand wel af en toe ‘B-o-n-n-y-y-y-y!’ maar had het steeds zelf te druk. Bij een volgende drift stond madam met haar man op een post dichtbij waar ik mij opstelde. Monsieur heeft steeds zijn hond vastgebonden tijdens de drift (daarmee zijn post van een stoorzender is voorzien) en gooit na afloop het ongeleide projectiel los; hij heeft wel een kurkentrekker mee genomen, maar dat was voor Bonny in een seconde bekeken. Nu geeft hij haar aan madam, een vrij frêle, chique dame, die eigenlijk vindt dat het haar allerliefste hondje is. Bij de eerste schot dat hij lost, ziet Bonny haar kans schoon. De krachten van haar bazin kennende, vertrekt ze full speed met geen enkele achting dat madam haar stevig vast houdt. Madam zeilt meters lang door de lucht en wordt vervolgens over het natte, vers bewerkte land gesleept. Met een bek vol modder slaagt ze er ten slotte in haar handen los te maken en Bonny racet met tuig en al verder. ‘B-o-n-n-y-y-y-y-y-y-!’ Het duurt nog geruime tijd voordat de drift is afgelopen, zodat het nog vaak ‘B-o-n-n-y-y-y-y-y-y-!’ galmt. Bonny is gelukkig weg van de drift, want anders had ik er niet voor ingestaan dat het hart van de gastheer sterk genoeg zou zijn geweest. Dan weet ik zeker dat hij vriendelijk en minzaam glimlachend zowel monsieur als madam als Bonny subiet naar huis zou hebben gebracht om te vertrekken. Maar Bonny was als een kuiken zonder kop achter een gezond vliegende fazant aan gerend en had zeker geen schijn van kans. Maar kansberekening komt in de dikke-domme kop van Bonny niet voor. Zodra de drift werd afgeblazen, bootsten diverse andere geweren lachend geruisloos het Bonny-roepen na. Bonny was al fameus maar is nu onsterfelijk met madam twee keer haar gewicht, nu met modder.
We hielden een korte pauze voor een frisdrankje en op de een of andere manier was zowel madam als Bonny daarna spoorloos verdwenen. Na afloop bleek dat madam verschoning bij zich had, want zonder modder zat zij vrolijk en monter bij de haard in huis toen wij arriveerden. Het leek alsof zij dit doodnormaal vond. Bonny heb ik niet meer gezien en natuurlijk is heel hoffelijk de naam ‘Bonny’ die middag niet meer gevallen.
(Gelukkig had ik deze dag geen camera bij me en betwijfel of ik het had durven fotograferen, als ik al snel genoeg was geweest.)
Dacht ik (men leze het vorige artikel) indruk te hebben gemaakt met Guppie, maar dat evenement viel in het niet bij deze gebeurtenis. Ik schaamde me toen kapot over dat feit, net zoals een van mijn collega’s zich vorig jaar de ogen uit het hoofd schaamde, nadat zijn hond — net bij het stuk aangekomen — op een weg rennend ree stuitte en dat achtervolgde, doof van achtervolgingsdrift. Deze collega is mogelijk nog ordelijker dan ik en natuurlijk billijken wij van elkaar dat ons wel eens iets onordelijks overkomt. Dat is een zeldzaam incident, waar veel groot werk tegenover staat.
Tijdens een ‘grote’ drijfjacht met pickers up is uiterst ordelijk hondenwerk essentieel. Uit de hand mag het nooit raken! Verstorend mag het nooit zijn! Wij zijn ‘niet zichtbaar’ en ‘niet hoorbaar’ en zorgen op de achtergrond stilletjes dat al het mogelijke binnenkomt.
Dat gaat bij niemand zonder een hele lange en hele intensieve voorbereiding.
Ik weet zeker dat Monsieur Bonny volgend jaar óf niet wordt uitgenodigd, óf uitsluitend zonder Bonny (en dus zonder madam). Maar zij zijn de genodigde gasten, waarbij andere belangen een rol spelen. Hondenmensen mogen blij zijn aanwezig te mogen zijn en kunnen zich dit bij benadering niet veroorloven.
Dat er ook bij ons wel eens iets mis gaat of niet binnen komt, dat wordt ons altijd vergeven, omdat ons werk netjes en ordelijk is, ten dienste van de schoonheid van de jacht is en zeker de optimale hoeveelheid van het geschoten wild oplevert.
In Nederland zijn we niet meer zo gewend aan een groot tableau en daarmee lijken we mindere eisen te stellen aan de kwaliteit van voorjager en hond. Kwaliteit in ordelijkheid, zichtbaarheid, volume, dominantie alsmede correct handelen. Correct handelen lijken veel voorjagers op de cursus niet te leren, een eigenschap die so-wie-so in ons land een beetje verloren lijk te zijn geraakt (mijn waarneming in NL is evenwel gering). Het doet me echter deugd net te horen dat een jagermeester in Nederland recentelijk enkele keren een vermaarde voorjager tot de orde riep. Het is altijd de voorjager die bepalend is voor het gedrag van de hond.
U vergeeft het mij dat ik bij herhaling op dit thema terug kom, maar elke mooie jacht blijft uitsluitend mooi dankzij mooi en ordelijk hondenwerk.
