Faramir’s eerste apporten, net 1 jaar oud
Je positie, de afstand van de kant en door de kanten heen
Een artikel is bepalend door een aantal facetten, taal, inhoud en fotografie. Het is duidelijk dat mijn artikelen het moeten hebben van inhoud en fotografie, om de schoonheid van de Nederlandse taal wat te camoufleren. Dit keer ontstond het verhaal tijdens het verwerken van een serie foto’s. Want een serie foto’s zijn er prima voor om het werk van zowel jezelf als van je hond eens en-detail te analyseren. Het kost alleen een ‘beetje’ tijd.
Mijn jonge hond is een zonnetje; super stabiel, kalm en hij leeft simpelweg voor mij. Dat geeft tevens zijn misschien wel ‘moeilijkste’ kant weer: hij stelt zich nog wat gemakkelijk wat afhankelijk van mij op.
Kortom een hond waaraan enige druk niet is besteed en ook niet nodig is.
Reden te meer om hem alleen mee uit te nemen voor een paar oefeningen, terwijl het voor een andere hond nog wel eens nuttig is om wat vaker te mogen respecteren als een andere hond werkt.
Zo niet Faramir. Ja, weer een Lord of the Rings karakter, die dit keer eigenlijk Smeagol had moeten heten, maar dat werd vanwege de fokker gecensureerd. Afhankelijk van zijn actie heet hij nu Fakir of Farah Diba, bij super charmante actie, naar de laatste koningin van Perzië.
Faramir is nu net een jaar oud en het is er simpelweg vorig jaar zomer niet van gekomen om hem te leren om met water om te gaan. In de winter ga ik daarmee een hond niet pesten om te leren, dus zwemmen is hem nog onbekend. Pas een week of zes geleden heeft hij voor het eerst zijn buik nat gemaakt en liet ik hem op een gemakkelijk strandje lekker inspringen op een dummy. En dus leek het een apportje alsof we dat altijd zo doen, inspringend en spartelend.
Maar nu nog steeds is water een wel heftige barrière voor hem en het is telkens weer een puzzel voor hem hoe hij er in moet. Deze wetering ligt redelijk dicht bij huis, dus neem ik al (te) snel de stap naar zulk moeilijk water. Hij is breed (15-20m) voor een jonge hond, de kanten zijn heel stijl en zwaar begroeid, het talud is hoog, maar het gemakkelijke is weer dat er bijna geen beest zit en dus de afleiding beperkt is.
Wat betreft het apport (zonder water) heeft Faramir een super geheugen, een uitstekende neus en prima focus; maar nog wel een beetje voorzichtig en dus is het aan mij om hem zekerheid mee te geven. De uitvoering van het apport is echter altijd direct, snel en zeker. Een lange alinea met details die ik van te voren allemaal goed in overweging moet nemen.
U kent mij inmiddels als diegene die te vaak te veel tegelijk wil doen, de prijs voor een leuke kiek. Eigenlijk ben ik nu met 4,5 hond aan het wandelen op het fietspad langs het water, maar dan wel met zowel een camera om, als een gevuld dummyvest aan en 4,5 hond aan een touwtje. Het was de hoogste tijd om de honden mee uit te nemen en voor de kiek neem ik de pup en de andere vier tegelijk aan de voet mee. Eén voor één hebben ze zich ontdaan van overtollig lichaamsgewicht en komen dan netjes aan de voet. Als de discipline hersteld is en langzaamaan de rust in de honden serieus aanwezig is, kan ik de vragende blikken (‘jij loopt toch niet voor niks met dat dummyvest om?’) tevreden stellen.
Het fietspad waarop wij lopen ligt een meter of 10-15 van het water af op een dijkje. Zodra ik stil sta zitten alle vier de honden voor mij naar het water gericht. Anticiperen kunnen honden goed. Dus lopen we nog enkele keren een paar stappen door en pas als de hele meute een paar keer netjes naast me halt houdt en netjes naast me blijft, doe ik de stap achteruit en draai me naar het water. Een actie die gretig wordt opgevolgd!
Wat ik allereerst wil zien is royaal voldoende rust en kalmte en die is er nu (na zo’n minuut of vijf ordelijkheid en precisie oefenen). Nou ja, met enige uitzondering van de negen jarige Strider, de grootste waterrat aller tijden. Met negen jaar ben je ook altijd als eerste aan de beurt, want de jeugd moet vooral (zo niet uitsluitend) leren rustig te respecteren. De oudere honden kennen dit water en plonzen er met de nodige bravoure in, om in de eerste slag alvast halverwege te zijn.
Telkens na een apport van royaal over het water, lopen we weer een stukje op om de kalmte te controleren. Ver genoeg om de volgende hond niet in verwarring te brengen met de vorige valplaats. Als de derde hond een mooi strak apport laat zien, loop ik niet verder en gun Faramir het apport van royaal over het water (vers gemarkeerd). Hem breng ik tevoren het minst uit balans door hem rustig en duidelijk uit te sturen zodra de dummy stil ligt, dat past bij deze hond. De meeste honden wil je rustig zo’n eerste keer laten inspringen en hem alvast snelheid meegeven. Faramir overziet zijn zaak liever tevoren (verstandige hond en vooral mentaal goed in balans). Na enige aarzeling is hij te water gegaan en zwemt richting overkant.
