Passie kun je polijsten, niet vergroten
Dus zonder dat je wilt dat de baas zich (voortdurend) met de hond bemoeit, moet hij correcties wel aan kunnen. Dat is mentale weerbaarheid. Daarop moet gefokt zijn.
Een jachthond moet als het ware ‘niet te remmen’ zijn, hij moet tot het gaatje willen gaan, ongeacht vermoeidheid, zwaarte van het terrein, tarwestoppels, wat dan ook. Het is zijn mentaliteit om niet te willen stoppen tot hij wild vindt.
Als hij dát heeft dan kun je die passie langzaamaan polijsten en hanteerbaar maken. Langzaamaan en in balans, want we zien nogal eens wat honden, die in de jeugd veel belovend lijken, maar daarna gebroken zijn. Dat is foute, lompe training, foute timing, te hard, wat dan ook. Niets is ‘gemakkelijker’ dan een hond breken, kapot maken.
De hond móet hard voor zichzelf zijn en mentaal weerbaar, anders deugt hij niet als jachthond. Een goede opleider heeft van de positieve inbreng van zo’n hond bijna nooit genoeg. Te weinig kun je niet oppeppen en dan heb je dus een onbruikbare jachthond. Te veel kun je — mits met verstand — heel goed polijsten. Dat kost geduld en tijd.
EEN JONGE — VEELBELOVENDE — HOND WORDT VAAK KAPOT GEMAAKT!
Als je een mentaal zeer weerbare jagende hond hebt, dan moet je er soms lang over doen om dat goed gepolijst te krijgen. Sommige honden laten zich niet zo gemakkelijk polijsten, anderen te gemakkelijk intimideren. Als je met een krachtige hond snel veel wilt, dan heb je zo’n hond vermoedelijk vroegtijdig kapot. Honden met een krachtige mentaliteit zijn van nature (van fok) geweldig. Dat zijn vaak tophonden. Beter gezegd: een grote jachthond is hard voor zichzelf en mentaal zeer sterk (en weerbaar).
Soms zie je een hond die niet zachtzinnig wordt bejegend (om het netjes uit te drukken), maar die toch blijft jagen. Dat zijn de goeie! Goeie jachthonden. Over die voorjager zullen we maar zwijgen. Polijsten is een kunst en soms kost dat heel erg veel tijd. Het zijn de honden waar een (normale) voorjager het meest van leert. Die hond die blijft jagen en dat is voor een voorjager geweldig om van te leren; langzaam blijven polijsten. De beginner kost het veel meer tijd en kan er goed aan doen de hond eens bij een verstandige ervaren voorjager te laten jagen. Blijf geduldig en neem je tijd. Je wilt een hond in balans duwen, niet er over. Een gebroken hond wordt nooit meer zo goed (en er wordt wat kapot gemaakt in jachthonden land).
Een hond die in zijn werk wat braaf gaat en snel terug komt zodra hij de aardappels in gestuurd wordt, of over de rul bewerkte zwarte akker, die heeft onvoldoende mentaliteit (aangenomen dat hij niet gebroken is). Daar leert een beginnend voorjager ook helemaal niets van. Met zo’n hond kún je en wíl je niet jagen. Ook dat is gefokt.
Natuurlijk moet elke hond leren dat ook lastige ondergrond normaal is, maar als hij van nature al tuttig doet of te braaf is en zich steeds inhoudt, dan deugt hij niet als jachthond. Het is met kwaadwillende honden slecht … wild ‘vangen’.
Het is genieten om ‘achter’ een hond aan te lopen die moeiteloos alle verschillende soorten ondergrond aanneemt, van tarwestoppel (een spijkerbed) tot rul bewerkte losse grond, van de ene overgang, naar de volgende en de volgende. Honden die blijven jagen zoals zij moeten jagen: het hele veld nemend, mooie slagen naar voren makend, geen stukken overslaan. Honden die goed jagen die zijn met hun vak bezig, die laten zich niet afleiden waar ze lopen of waar ze op lopen. Dat is mentaliteit zoals we dat graag zien.
