BOEKEN | HONDEN | OPLEIDING | FOTOGRAFIE | ARTIKELEN

Sinds een aantal weken heb ik weer eens een nieuwe pup. Dat zo’n pup opvoeden veel tijd kost, dat weet je wel van tevoren, maar het neemt toch meer tijd dan voorzien. Als je zorgvuldig regelt dat je die tijd neemt, dan krijg je daar heel erg veel voor terug.

 

“Bonding”

En elke nieuwe jonge hond heeft weer zijn eigen gebruiksaanwijzingen, geheel anders dan elke vorige hond. Als ik een pup zoek dan focus ik mij op karakter, talent en intelligentie. Met karakter bedoel ik dat hij wil communiceren en graag contact zoekt. Als hij dat heeft dan is het aan mij om dat dat contact ook te behouden. Daarom lopen we het eerste levensjaar van de pup zeker twee van de wandelingen samen: ik en de pup.

De andere honden komen daarna of daarvoor en dat betekent dat ik alles dubbel moet doen. Kan mijn pup dan niet samen met de anderen uit? Ja, dat kan hij uitstekend en hij vindt dat feest. Maar ik wil contact met mijn hond krijgen en zijn natuurlijke focus op mij gericht houden. Jong heb ik dat nog, maar als ik tegelijk ook de oudere honden meeneem, dan ben ik het contact met de pup binnen enkele maanden totaal kwijt.

 

Weinigen zien dat voldoende in; wie maar één hond heeft, is daarom sterk bevoordeeld in de relatie-opbouw. Natuurlijk wil de pup nog altijd graag worden aangehaald door mij, maar wat ik zorgvuldig koester is dat de pup ervaart dat hij mij reuze boeiend vindt, het centrum van zijn bestaan. Dat laat zich niet afdwingen, maar ik heb het goeddeels wel zelf in de hand, door ons samenzijn te isoleren van andere honden en samen leuke dingen te doen. Samen is elk aan een kant van het touwtje.

 

Socialiseren

Moet jouw pup dan niet socialiseren? Ja, maar ook daar is over nagedacht. Socialiseren heet bij mij het andere individu respecteren. De eerste maanden neem ik de pup op de arm als we dichtbij een andere hond tegenkomen, zo dat hij die leert te respecteren. Als hij iets ouder is en zich wat beter kan gedragen, dan neem ik hem tevoren mee van het pad af en gunnen de andere hond (die hopelijk ook aan de lijn loopt) ruime doorgang.

 

Zie het zo: een hond leeft in mijn leven en dat is een mensen maatschappij. Daarin moet hij zich leren gedragen en ik zorg voor zijn vertier en een aangenaam leven, zodat hij graag mijn aanwezigheid wenst.

Het belangrijkste deel van socialisatie bestaat daarom uit elkaar respecteren. Altijd als anderen vinden dat honden samen spelen, zie ik weinig anders dan één helft terreur uitoefent en de andere helft die wordt geterroriseerd. Zou socialisatie niet veel leuker zijn als we elkaar respecteren? Netjes en op enige afstand respecteren?

Hoe beschaafd is onze samenleving?

​

Tijd van rust en tijd van leren

Het is niet de pup die bepaalt wanneer er wat gedaan wordt. Natuurlijk houd ik rekening met zijn kleine ukkies noden, maar als hij piept (en er net is uit geweest) dan negeer ik dat; etc.

Die timing kies ik zorgvuldig en daarbinnen leer ik hem zo snel mogelijk zich aan te passen. Als hij 8 weken is dan moet hij natuurlijk naar buiten zodra hij wakker wordt, maar langzaam aan wordt hij ook wel eens wakker van mij als hij in zijn bench slaapt en begint dan natuurlijk te urmen. Dat negeer je dus. Het is lastig jezelf de discipline op te leggen, maar heel vaak moet je naar een pup in de bench niet eens kijken, laat staat er naartoe lopen om maar niet te spreken er tegen te gaan “kraaien”. Hoe leer ik mijn hond jammeren en vervelend zijn!

​

Bench en kennel

Van pup af aan krijgt hij eerst zijn eten in de bench en na een paar weken steeds vaker in de kennel. Als hij daar zijn bak heeft leeg eet, dan ziet hij daarna niemand meer, alleen een paar botjes om mee te spelen. Zolang hij mij niet ziet, zal hij zich minder snel gaan bedenken dat hij eenzaam is. En ook dat moet langzaam wennen. De tijd dat hij daar verblijft, wordt steeds een beetje langer.

Vooral de vliegtuig bench in huis is een geweldige opvoed-hulp. Hij gaat daar nooit voor straf in, maar uitsluitend fijn (er even samen in mijn strelende handen of met een brokje). En dan ben ik resoluut weg! Jammeren?

Tja, het is me recentelijk weer opgevallen. Puppy's lijken net baby’s (alsof ik daar iets van weet) en huilen soms om “niets” om vervolgens plotseling super tevreden te zijn of in slaap te vallen. Met negeren wennen ze er het snelst aan zich te schikken. Straffen helpt bij honden sowieso al nooit en werkt zeker bij pups contraproductief! Een pup (hond) snapt er niets van straf, hij heeft geen notie waarvoor hij straf krijgt en je krijgt hooguit een zenuwachtige pup van. Hij verliest ook zijn vertrouwen in jou.

Rust en redelijk

De pup is nu een week of vier bij mij en dus steeds óf in de bench, óf samen uit en soms mag hij heel even met mij of met een grote hond zachtjes spelen. Even en voordat het wild wordt, verander ik dat met een paar kruimeltjes in mijn hand die in de bench verdwijnen… pup erachteraan en deurtje dicht. Snel weg wezen en pup slaapt.

Nu neem ik hem af en toe alleen in huis en laat hem zich gedragen, terwijl ik achter mijn bureau zit. Normaal wil ik nog weleens heen en weer lopen, koffie halen, etc. Nu moet ik mezelf tot discipline dwingen: koffie meenemen en dan stil op mijn stoel blijven zitten! Dat ik dan beter geconcentreerd op mijn werk ben dat kun je betwijfelen want dat kleine wurm ligt nu naast me in zijn mand en dat wil ik wel in de gaten houden. Langzaam groeit het naar beter en rustiger en stabieler. Met de nadruk op heel erg langzaam. De discipline van een goede regie ligt bij mij en de pup doet precies wat hij als fijn ervaart. Nu is dat slapen in de mand naast mij. Als opstaan verboden is, dan begint dat bij mij.

 

De wereld wordt groter

Natuurlijk loop ik af en toe wel heen en weer en dan loopt de pup nog elke meter met mij mee (nou ja, op die korte momenten dat hij niet in de bench is en er natuurlijk geen andere honden binnen zijn). De grote honden zijn buitengewoon zoet tegen het kleine ding, maar zien hem toch liefst vandaag nog vertrekken, dan hebben ze ten minste mijn - toch al gedeelde - aandacht voor zich.

Als de pup rond loopt (na goed te zijn uit geweest) dan leert hij zich natuurlijk van alles. Alles moet onderzocht worden. Het gemak van een Labrador is dat je altijd met iets eetbaars de dingen kunt oplossen, even afleiden en je hebt weer zijn volle aandacht. Even in de handen klappen heeft het zelfde resultaat en o, wat is het leuk bij mij. Dit is veel effectiever dan voortdurend te lopen foeien met ‘niet dit’, ‘niet dat’. Ben jij als baas de zeurpiet of die fascinerende leider?

Het is de hele dag ‘film’ en ik moet scherp blijven om de regie te houden, niet door te zeggen wat niet mag, maar door te zorgen dat er alleen goede dingen gebeuren. Fijne ervaringen samen.

 

​

 

Na een ruime maand zit hij vrijwel nergens aan dus kan ik op mijn gebruikelijke manier lekker nonchalant zijn. Ik was heel even met de andere honden buiten; als ik wegloop dan gaat de pup natuurlijk eerst in de bench, maar het was nu maar voor eventjes. Kijk ik door het raam naar binnen om te zien of er niets gebeurt, zit meneer pontificaal rechtovereind op de bank, op wat je mijn gebruikelijke plekje kunt noemen. Hij keek recht naar de deur of ik er al aankwam en zag mij gelukkig niet. Rustig en zonder hem aan te kijken ben ik naar binnen gelopen, hem op de grond geveegd - rustig en zwijgend maar wel een beetje irritant - en kon toen rustig op de bank neerzijgen en in lachen uitbarsten. Het smoelwerk!

 

Hij heeft me ook met regelmaat naar boven zien lopen, zette dan zijn voorpootjes op de trap tot ik terug kwam. Een week geleden kwam hij me zelfs een twee trappen hoger tegemoet.

Bewust heb ik de open houten trap niet bekleed, zodat de honden ‘niet boven komen’. Nou dat lukt bij de meeste honden prima maar dat gaat vermoedelijk bij deze niet lukken. Zojuist zat ik weer achter het bureel in gedachten verzonken toen ik het een tijdje verdacht stil vond. Rond kijkend waar de pup was, zag ik hem nergens. Het is geen sloper dus ik kan redelijk zorgeloos zijn, maar … hij was echt nergens… Nou ja, ik vergat op de trap te kijken want daar stond meneer halverwege, wist niet meer voor noch achteruit te komen. Als ie dit kan, dan is de weg naar boven ook onvermijdelijk (tenzij en totdat ik natuurlijk de trap barricadeer, zo simpel los je dat op). In de toekomst zal ik hem wel een keer op heterdaad kunnen betrappen en hem zwijgend en achteruitlopend terug nemen.

 

Slimme en ondernemende honden zijn reuze leuk, maar je moet des te beter anticiperen en er jong veel aandacht aan besteden om ze jouw spelregels aan te leren.

 

De Jachthond

eind 2014