Hoge neus !

Elke goede jachthond haalt verwaaiing hoog uit de lucht. Elke!

Verwaaiing van wild komt door de lucht. Een goed jagende staande hond draagt zijn hoofd daarom fier in de lucht, focus of kansen! Het hoofd dat zakt, die is niet met jagen bezig maar met lummeligheden. 

Een Spaniël of Retriever kan de neus incidenteel iets lager dragen als hij op kortere afstand even te verifiëren, maar de geur van wild komt alleen (relatief) hoog in de lucht het best door.

Ook een Retriever zoekt (die jaagt op zijn manier) de verwaaiing hoog in de lucht. Het is een foute, oude gedachte, dat een Retriever de neus aan de grond heeft om het spoor te zoeken… maar dat is een waarneming bij waardeloze jachthonden!

Wie nog nooit een goede jachthond heeft zien werken, kun je zulke bagger verkopen. Maar goede Retrievers dragen hun neus zelfs bij het nazoeken hoog. En al zeker als zij het wild hebben zien vallen. Niet in de eerste plaats om met de ogen te kijken maar vooral met de neus informatie te zoeken.

Waarom is het dan dat die neus aan de grond gaat?

Tja, ik kan het de hond niet vragen, maar na eindeloze observaties – ik puzzel hier al tientallen jaren op – weet ik een ding zeker: die hond is grondig verpest. Neem bijvoorbeeld hele jonge kinderen die weinig inspiratie krijgen om interessante, ondernemende, uitdagende of sportieve dingen te doen, die uit verveling te veel tijd krijgen voor iets als TikTok. Verslaafd rakend aan een wereld van niets, waar je niets mee kunt, niets nuttigs van leert en geen toekomst op kunt bouwen. Een wereld van bedrog en leugens, van influencers die met corruptie en leugens de jonge hersentjes grondig verzieken, het realiteitsbeeld voorgoed gewist; voor hun hele verdere leven de hersens verstopt hebben doen raken om vooral niet verder te kijken dan die ene millimeter, die ene seconde. Geen overzicht, geen kennis, geen leerambitie, geen groter geheel en al zeker geen ‘helikopter view’. Voor goed geblokkeerd voor realistisch inzicht. Elke grote sporter of manager heeft daar in jonge jaren nooit tijd voor gehad of genomen; die was altijd bezig de hersenen uit te dagen, te doen, te ondernemen, uit te vinden. Daar kwam geen stopverf aan te pas.

Een snuffel-verslaving van een jachthond daar is, zoals elke verslaving, zelden – zeer zelden – nog vanaf te geraken. Het beste wat over blijft is ‘een halfbakken jachthond’.

En het geldt voor alle jachthonden hetzelfde. Het alledaagse uitlaten: snuffelen van piesje naar poepje en van poepje naar piesje, propt de kop van elke potentiële jachthond zo vol met stopverf dat zijn toekomst als jachthond verkeken is. Een snuffelhond blijven, is zijn lot. Snuffelen is aangeleerd gedrag! Gedrag wat de baas hem heeft aangeleerd, bewust of onbewust. 

Elke grote jachthond jaagt het hoofd hoog!

(Ook al verschilt het in detail naar rastype.)

In deze vier korte reflecties op de voorjaarsveldwedstrijden ben ik slechts kort en misschien zelfs te kort op de materie ingegaan. Maar daarvoor zijn de boeken 'De continentale hond, gemaakt om te jagen' en voor de analyses ook 'Jagen met een apporteur' (derde segment). 

Een goed boek is een goedkope raadgever: je leest en herleest en jaren later lees je er weer nieuwe detail uit, die je eerder simpelweg nog niet inzag of in de juiste complexe context kon plaatsen. Doe er je voordeel mee!