Zelfstandige wanorde 

Het zelfstandig werken van een hond is inderdaad gouw waard, maar dan wel binnen een correcte structuur en na een fatsoenlijke opleiding.

Schreef ik twee dagen geleden nog hoe mooi zelfstandig werken was? Gisteren viel ik over een overdaad aan zelfstandigheid, wat ontaarde in totale chaos. Laat me het beschrijven.

Normaal jagen we hier met zeer bevriend gezelschap, maar soms zijn de gasten vooral zakelijk en – zeg maar – ‘politiek’ gewenst. Dan wil men de gasten nog meer een plezier doen en juist minder restricties opleggen. Dit is zo’n dag!

Al bij arriveren is de chaos daar. Twee ‘zeer zelfverzekerde’ kanjers van Labrador reuen denderen overal in het rond. Ik ben zo brutaal de gasten te offreren dat de kennels vrij zijn en of men de honden gedurende de dag aan de lijn bij zich willen houden. Geen reactie.

Er komt zelfs nog een derde mastodont bij, evenals een timide spanieltje aan de voet van zijn baas, en twee totaal chaotische tuttige cockertjes. Normaal zijn we hier met 12 geweren en 4 pickers up met gemiddeld 6 honden. Gezien het totaal chaotische gedrag van 5 van de 6 gasthonden nog voordat we vertrekken, voorzie ik totale chaos. Zozeer zelfs dat ik de gastheer apart neem en hem vraag in te grijpen. Ik heb hier veel invloed, maar zo ver ben ik nog nooit eerder gegaan. De vriendelijke gastheer geeft prompt strikte orders, zonder enige reactie, en hij herhaalt zich nog uitgebreider voordat we naar de velden vertrekken.

Het zijn niet de honden die fout zijn, maar hun begeleiding! Beter gezegd, het totale gebrek aan enige begeleiding, leiding en enige structuur. Deze honden hebben nog nooit enige begrip geleerd hoe zich te gedragen. Nooit enige structuur, enig respect, enige restrictie.

De drie Labradors domineren elk territorium, ook al vechten ze niet. De beide cockertjes razen als een kuiken zonder kop in het rond en weten niet wat ze doen. Het timide springertje moet schuilen bij zijn bescheiden baas.

En dan moeten wij met onze 6 honden het werk doen. 

Menig jager – vooral degenen die al een leven lang jagen maar nog steeds niks begrijpen – denkt dan dat dit prima is. Alles is voor zijn ‘Basje’ en die is – tegen elke regel in – vanaf het eerste schot los!!!

In dit geval ook nog omdat de hond ‘nog maar 9 maanden is en ervaring nodig heeft’. We zien deze hond dan ook met het wild ‘spelen’, gooien, het verplaatsen, het afpakken van andere honden en het zelfs opspringend uit onze hangers willen stelen. Deze hond heeft vandaag veel geleerd.

In de namiddag is het de jager een beetje veel geworden en brengt deze jonge hond naar de kennel. Maar de hond gilt daar zodanig dat hij in de kilometers omtrek hoorbaar blijft en na nog een drift haalt de jager hem maar weer (natuurlijk los lopend!!!) op. Dus weet deze hond voor de rest van zijn leven vooral te moeten gillen, om er maar bij te kunnen zijn! Honden leren zo veel sneller dan menig baas.

Het lastige van zulke dagen is altijd dat wij de gast-honden tevoren niet kennen en ook niet weten wie we wat moeten gunnen of juist niet. Maar de bazen van de rot-fikken zijn net zo zelfverzekerd (onkundig) als hun hond en zijn niet benaderbaar. Ze luisteren aandachtig, maar er dringt geen woord van door. Zoiets als ziende blind.

Het is dan ook ondenkbaar dat een hond die zijn leven lang nog geen structuur heeft gekend, zich vandaag aan een touwtje laat belemmeren. Respect is de grote ontbrekende factor, die een hond zeker op jacht niet ineens kan leren.

Juist deze honden zetten gigantische druk op alle andere honden. De stress en nervositeit zie ik vooral terug in de timide springer.

Als de cocker van de gastheer, eerst bij eigen huis en later enkele keren in het veld, vervelend wordt bejegend en dan uithaalt, krijgt daarvoor een reprimande die totaal onterecht is. Zij loopt in de drift mee en zet geen voet verkeerd. Beide eigenaren zijn zo gewend aan dit wangedrag dat zij dit normaal vinden… er vloeit toch geen bloed?

De beide andere cockertjes van een dame, die meent vijf dingen tegelijk te kunnen doen, maar ook nog niet eens behoorlijk kan schieten, zijn alleen maar een beetje irritante chaos. Zij houdt ze wel in de auto en in het veld aan de riem. Echter ook de kurkentrekker is los te rukken. Zij kan niets anders met de hondjes, dan die los te gooien zodra de drift is afgeblazen. 

En in al die chaos moeten onze honden dan het werk doen en ook nog vinden waar die etterbakken al mee hebben lopen slepen. 

Ik ‘hoor’ nu menigeen denken, dat dit wel heel erg Frans wanordelijk is. Maar dat is misplaatste gemakzucht. Ik beschrijf hier de wanorde, zoals ik die zie. En dat is gestoeld op onze totale ordelijkheid, rust en structuur. Maar veel te veel jagers zijn ook in ons land gewend aan wanorde en geklooi. En niets is funester voor de performance van elke hond én vooral het wild dan die wanorde. Tijdens de jacht, maar vooral ook tevoren en tussendoor!!! 

Ordelijkheid is aangeleerd gedrag, van jongs af aan. Dat is er nooit niet!

Een mooie jacht gaat gepaard met rustige discipline van de jagers zelf, van orde en structuur. Alleen dan jaag je prettig, gezellig en met succes. 

Die structuur moeten honden van jongsafaan hebben geleerd; dat leert een hond juist niet pas in het jachtveld, waar zijn excitement zo hoog oploopt dat hij niet eens meer benaderbaar is. 

Respecteren en je niet bewegen, tenzij. Dat moet van jongsaf zijn aangeleerd.

Die structuur, dat respect en die orde is onzichtbaar. Maar alleen dat maakt het jagen aangenaam en het tableau optimaal.

————

Begrijp mij goed: mijn honden krijgen zo veel wild, dat ik blij ben dat ze eens mogen zitten en respecteren. Maar het is wel mijn verantwoordelijkheid dat alle wild binnen komt en dat gebeurt niet (slechter) met chaos en nog slechter met te veel stress van te veel honden en vooral met te veel dominante monsters (of het nu de baas of de hond is, die denkt dat alles voor Basje is).

Nu in september jagen we op patrijzen en die zijn in bieten of andere begroeiing zeker niet gemakkelijk te vinden. Het gehotseklots van ‘vijandige’ waardeloze honden doet daar ‘geen goed’ aan.

Het is al even vervelend voor zo’n timide springertje.  Een bescheiden baas, die dit drie jarige hondje nog maar net uit een foute situatie heeft overgenomen en het hondje probeert te laten groeien in zijn werk. Dat begrijp ik pas in de loop van de dag en probeer daarna voor dit hondje wat wild te laten (ook al heb ik het zo laten vallen dat mijn honden het eventueel gegarandeerd naderhand wel terug vinden). 

Wat in de begroeiing gevallen is, moet ik zo snel mogelijk in de vingers hebben, om zeker te weten dat het dood is. Pas dan kan ik het ergens droppen. Ook al voelt het voor die jager zelf een beetje als nep, hij ziet zijn hondje er wel van groeien en is daar erg blij mee. 

Het is ontzettend leuk om zulke jagers wat te helpen en hen iets nuttigs te gunnen, maar gedomineerd door onbeschofte honden wordt alles slechter.

Er is een simpele formule:

elke seconde dat de hond niet uit is om wild te vinden, is hij aan de lijn en op respectabele afstand van de andere honden.

Dus uitsluitend de hond die is uitgestuurd om wild te vinden, mag op enig moment ‘van de lijn’ zijn.

Respect is iets wat van jongs af aan is geleerd, of juist niet is geleerd! Dat laatste wordt in het jachtveld dan altijd pijnlijk zichtbaar.

Enfin, ik prijs mij gelukkig de ‘voddigste’ dag van het jaar nu ten minste achter de rug te hebben.